Catin, che la clamavin «la Zocje», 'e veve vût propit il mat a tirâ su chês dôs besteatis che no stavin tal siarai come chês altris gjalinis. A' svualavin come ucelaz parsore la filiade e po a' lavin a fâ dispiez tes cusinis dal curtîl. A' raspavin pardut, a' becavin fin la polente sui taulîrs.

La Masone che lis viodeve a spiulâ fin la uve de vît, 'e sigave cuintri la lôr parone: « Chê Zocjate 'e à vût il diaul tal stomi a tignî chês gjalinis mericanis ».

A séi jusc' a' vevin ancje reson; cussì che Catin si sgrisulà quant che dal toglât 'e saltà fûr une di chês gjalinutis cun tune rie di polezzuz daûr. E jê ch'e crodeve che si fos piardude!... Cemût vèvije fat chê bricone a fâ lis robis tant a scuindon? E cumò?

Tirâ su ancje chei, nol jere nancje di insumiâsi, s'e oleve stâ in pâs cul borc. E alore 'e pensà di vèndiju, e ju puartà a siôr Magistris, a San Scjefin.

Si puès crodi che lu sigurà che la vuede 'e jere juste, se nò lui no ju varès comprâz. E i polezzuz a' jerin cressûz, invezzit, cui stès difiez de lôr razze: saltâ, svualâ, sgjarfâ come demonis pardut, tant che il siôr al pensà di rivâ fin a Vile par sbrocâsi cun Catin.