Neris come pitiniz, chei doi omenuz si fermàrin su la puarte; cidins e in orele, cjalant ca e là cun suspiet, come par sancirâsi che nol fos stât nissun fûr de parone.

Palmire, ch'e messedave te stagnade, si voltà a colp, come se chel cjalâ i vès sgripiât jù pe schene.

— Ce olêso? — ur disè.

— « Signora, silenzio»! — al rispuindè un, metint un dêt su la bocje.

— « Silenzio signora », — al disè chel altri.

— Ah, 'o sês talianoz? Ce olêso? —

I doi a' jentràrin cun pàs misurât e slìs e a' pojàrin un fagot su la puarte de cusine.

— « Silenzio, signora », — al tornà a dî un dai doi, e intant al cjalave fìs tai vôi la Palmire, restade come incocalide.

— « Signora, la fortuna la casa vostra scelse». Nô 'o volìn svendi (al lè indenant par talian) l'ultin pac che nus è restât e 'o sin jentrâz proprit « in questa distinta famiglia». —

Une gjaline si presentà in chel su la puarte, e 'e tornà a lâ fûr sforeade.

— Ch'e cjali ce robe! E a bon presi. Trentemil nome: doi vistîz di omp e un capot. Dute lane. —

Un al disvuluzzave la cjarte e al tirave-fûr la robe.

Palmire la cjalà incjantade.

— 'Orpo ce biel ... ce biei! A' fàsin la biele vôe. Trentemil? No podêso fâmi alc di màncul? —

— Siore, nò, no podìn. Chest al è il presi plui bàs, l'ùltin presi. Un regâl. E no stìn fâsi sintî di nissun par vie che l'ocasion 'e je rare, ùniche par jê. —

In chel 'e jentrà in cjase la Lùzie Prantoni e 'e nasà il pèvar subit. 'E provà a cimiàj 'e Palmire, ma al fò dibant.

— Dopomai ch'a ur covèntin i vistîz ai frutaz e un capot a Pieri. E chei chì mi semèin propi biei. —

— E bòins soredut — dissal il plui neri tirant un cjanton dal pano. — Robe che resist a butâle sot il treno, cjalait. —

Luzie 'e olsà a fâ sintî la sô vôs: — Vinc' mil francs, e a' son pajâz za masse, — 'e disè.

— Tu tâs — j rispuindè la Palmire. — Pense che in piezzamente a' domàndin l'ire di Diu nome par un sôl tài. —

Ma d'instes l'intervent di Lùzie al zovà, par vie che — tire e mole — il presit al rivà sui vincjevot mil.

'E Palmire j lusivin i vôi, contente corne s'e vès gjavade la bale dal lot.

— Gràziis — ur disè ai doi — sore us butarai-sù un salamut. —

In chel al jentrà Pieri, il so omp. — Pieri — j disè, e senze lassàj il timp di dî nuje — côr te buteghe e fâti imprestâ vincjevot mil francs; fin doman ch'a vègnin a cjoli il purcit. No sta domandâmi parcè. Côr e vonde. —

Po 'e lè vie in te cjanìve e 'e puartà ca un salamut di chei di sachete par dâlu a chei doi. — Eco sioruz — ur disè.

Chei a' stàvin cun fâ dulinziôs, podopo un dai doi al cjapà-sù il pac de taule e cun tun svuàl legri lu butà su la vitrine.

— Nopo nopo, siorut — j disè la Palmire slargjant i vôi.

Dopo tirâz i bêz e dopo cjapât il salam, chei a' partìrin cun pàs di gloti stradis.

Palmire 'e tirà-jù ben planc il pac, lu cjapà tal braz come un fantulin e vie di buride dal sartôr, tant contente che la piel daûr no j tocjave la cjamese.

— Vigj Vigj, cheste setemane 'o vês di lavorâ dome par nô. 'E je simpri ore di butâ-vie chesc' sbrèn-dui. —

'E pojà il pac su la taule e 'e slargjà la robe. II sartôr al cjalà, al palpà, al voltà, al tirà, al alzà cuintrilûs, po al restà cu la bocje viarte squasit ingussît di scugnî dîjal: — 'Orpo, Palmire! Chest al è mèlton dal piês. Si viarz nome a tocjâlu. No pàe la pene di strassâ fîl. —

Palmire s'insentà svelte, ch'e j vignive l'inclìs. Tornant a cjase cu la robe tignude malamentri sot il braz, 'e fevelave bessole.

— Ce ûl dî? — j domandà Pieri.

— Zito, Pieri! Zito, Pieri. Robis di no contâ a dinissun. Ruvinâz ... ruvinâz ... ! —

II purcit, dapît dal curtît, tal fresc dal cjôt, al rugnive, ch'e jere l'ore dal sîr; e cul music al scloteave la puartele dal làip.

— E imò ur ài dât sôre un salamp!