Quant che si cjôl un sensâr o un missete no si pò lâ par fin cul orloi: nancje impensâsi. Il comprâ e il vendi al è fat di peràulis, di tantis peràulis, di un grumon di peràulis ch'a puàrtin vie timp. E jenfri si scuen doprâ ancje qualchi bausie, magari di nuje; e ancje chês a' slungjn il discors. E nissun nol à colpe, parvìe ch'al è il mistîr ch'al oblèe. E lis bausiutis alore a' son dome sinceritâz un pôc mascaradis.

Po a' son di doprâ ancje tantis bielis peràulis ch'a incjàntin chei che no lis capissin, come: «Ca la man! Che no podès viodi la mê femine (a scûr!) se nol è vêr ce ch'o dîs». « Va là, fasìnle finide cun tun blanc e un neri!». «Par chê bestie, no ti doi ni une steche ni une pipine. 'E je un crep!». «E alore nuje». «Il plui, il plui 'o puès butâ su une scae». «Nò, parsore 'o vuei une pàdue».

Ce us pàrial?

Pieri de Gjate lis sa dutis chês peràulis e al scuen doprâlis ancje lui, e par fuarze al scuen piardi tant di chel timp, ch'al è plui che un meracul che al puedi rivâ a cjase a oris cristianis.

Chest 'e podeve pensâlu ancje la sô femine prime di cjòlilu: ancjemò quant ch'a morosavin.

Vadì jê 'e sperave di séi plui impuartante di ogni afâr. E no jere lade propit cussì. Par Pieri, i afârs prin di dut. E jê si stufave di spietâ l'omp tal so jeton masse vuèit, a cjalâ il sofit indulâ che j pareve di viodi musìcs di vigjei che j sbeleavin. Parceche lis oris che si spiete a' puàrtin fantasìis e ombris, e a jê j pareve di no podê sapuartâlis,

Ma chê gnot Pieri al veve esagjerât. « Cumò » dissè la femine fûr di sè «'o vuei insegnâj il vivi dal mont».

'E saltà fûr tal frêt de cjamare e 'e zirà doi volz di clâf te siaradure de puarte.

E 'e spietà.

E Pieri al rivà ch'a jerin di un piez batudis lis dôs sul tôr di Ursinins Grant. Al cjalcjà il saltel, ma la puarte no si viarzeve. «Olghe» al clamà «'o soi jo, Pieri!».

E jê zito.

«Olghe, Olgute» al tornà a clamâ lui «viàrzimi, no stâ a lassâmi tal frêt».

«No ti viarz».

«Ti prei, Olgute, viàrzimi».

«No ti viarz e no ti viarz!».

Pieri al lassà la puarte e cidin cidin al lè pal pujûl, po pe scjale, e po al tornà sù cul zoc che si peste i lens.

«Viàrzimi, Olgute».

«No ti viarz!».

«E jo mi buti abàs dal pujûl!».

«E tu butiti».

Patapunf! II zoc al finì tun sdramasson tal curtîl.

Olghe, dentri, 'e petà un sigo, e tun lamp 'e saltà abàs dal jet, 'e zirà la clâf e 'e jessè fûr de cjamare.

E Pieri, ch'al spietave dongje il mûr, la sburtà de bande, e al jentrà a colp, siaranle difûr. «E cumò prove tù a stâ tal fresc!».