I lens ju vevin puartâz dongje propit in chê dì, e Argjentine (une vèdue che plui vèdue di cussì no podeve sèi, parvìe che il non dal so omp al flurive di un continuo su la sô bocje), ju veve faz discjamâ tal curtîl, tal puest ch'al usave il so puar Celestin.

Ma il diàul al met simpri la sô code intorteade; e Argjentine, sbaldide, s'inzopedà tun ramaz. E jù, jê, partiare!

Un bot di chei ch'al pâr di murî; o che si crôt di murî, ch'al è piês! Un bot senze sanc e senze nuje di rot; ma ch'al fâs mâl, e no si crôt ce tant; e che, magari, dopo un pôc, al passe, o dome che si cjamine in discuinz.

'E scomenzà a sigâ: « O Dio, ch'o mûr... 'o mûr... 'o mûr! ».

La gnezze, tal curtîl di là, 'e rivà dongje incorinte. E Argjentine 'e restave partiare senze olê mòvisi; e cun tun ciulâ meraculôs par une muribonde, 'e lave indenant: « 'O mûr... 'o mûr! ».

Ce jerial di fâ? Dome di lâ a clamâ il miedi. E sù, lui, Vico, cul automobil.

Il dotôr Bolso al lassà dute la schìrie dai malâz ch'a spietavin avilîz e cidins (lôr sì, cul mâl propit vêr, dongje il mûr!), par cori jù a viodi.

« Ce îsal suzzedût, po, Argjentine? », al domandà dut premurôs plejansi su la malade. Ma jê no rispuindeve, nome ch'e suspirave e 'e sustave.

« Indulà j fasjal mâl? Che mi disi... ».

La femine 'e continuave a sustâ e a suspirâ (vadì il mâl j scomenzave a passâ).

« Che mi disi, su, a la svelte. Àe mâl ca? o ca? o ca?... ». E il dotôr cun tante maniere j tocjave la schene e lis cuestis. « Che mi rispuindi alc, sù, che jo no puès piardi timp, cun tanc' malâz che mi spiètin... ».

E jê ancjemò nuje.

Dome dopo un moment 'e vajuzzà: « 'O vuei lâ cun Celestin, jo... ».