cui dîs da l'an

plui profumâs,

sagre di colòrs

di roses sui altârs,

gjonde dal poete,

mês d'inamorâs,

ce sium

chel soresere

dal sîs setantesîs,

cul bièl

sflandôr di lune,

di pâs

e cjant di grîs,

polsàve il contadìn,

i nîs indurmidîs...

Invezze

bòt e sclòp

si è sveât

il taramòt,

mancje le tiere

sot i pîs,

al slache il Tabeac,

i ucéi

scjampin dai nîs,

'l 'è colât

ancje il cumòn,

le glesie de salût,

son cidinâs i grîs,

'l 'è dut un polveròn

il gnò paîs.

Còri, gèmi

'ne vôs

'e clame ajût...

Rideve

in cîl le lune,

nancje 'nacuàrte

di ce ch'al ere