Al è Setembar

e tu Signôr

tu sês tornât te tô vigne

e tu âs clamât

un altri di nô,

de nestre gubie,

jentrât alì pal puartòn de dignitât.

Al à pojât il géi

e si è pognèt,

pe strache dal lavôr,

tôr i tiei zenôi

come par dâsi fuarce,

ma al veve madurît il timp

e, tal uman,

finît il troj.

Cumò il so cjant

tal coro eterni

tu lu diregis tu.

Nô siêi amîs,

tal dìn cun man

di sperance

e cun prejere

di tignîlu cont

te bomboniere

tal to Paradîs.