| Daimi la man di Roberto Ongaro |
Scrit par chei zovins che no rivin a gjavasi dal martueri de droghe.
| 'O ài provât a cirî ce che nol jere, 'o ài preferît la false a la lûs vere, jo no crodevi mai ch'e fos cussì e vuê, vaint 'o maludìs chê dì.
Miserere, miserere!
Cumò la vite 'e jè un torment di spietis, di gnerz trimanz, di poris malcujetis, pôs momenz di lûs vive e dopo il scûr, l'aviliment, il nuje e po si mûr!
Si mûr pûr restant vîs ín miez de int e il pas de blancje siore 'za si sint, 'o ài pore, 'o sint la vite ch'e va vie, jo sturnît dispossent no pues fâj nie.
Miserere, miserere!
Jo bandonât di duc'no vuei murî, no vuei murî bessôl cence un ami, almancul se par mè nol è un doman 'o vuei sintimi a strengimi la man.
'0 ài provât a cirî ce che nol jere, 'o ài preferît la false a la lûs vere, 'o ài pore, 'o sint la vite ch'e va vie, jo sturnît, dispossent, no pues fâj nie. |