Ben planc

ti ai viodude pleâ,

i toi cjavêi deventâ blancs,

le muse cuvierzisi

di un biel ricam.

I toi vôi e ardin

di che lûs di dentri

che fin l’ultin respîr

mai si studarà.

A ti, mari,

soreli de mê vite,

cuvierte dal gno frêt,

respîr dal gno respîr,

tu, le mê ombrene,

el fâr de mê strade;

cjare mari, ti aio mai dit

ti vuei ben?

Chest moment al è rivât,

no dibant tu lu âs spetât!